Machelen Diegem

'Mij niet gezien' is een werk van Meg Rosoff, die vooral bekendheid verwierf met het indrukwekkende: 'Hoe ik nu leef', over de verboden liefde tussen neef en nicht in tijden van oorlog. Nu de auteur in 2016 de Astrid Lindgren Memorial Award kreeg, staat ze extra in de belangstelling. Mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen en ik moet meteen meegeven dat die niet helemaal werden ingelost.

Hoofdfiguur is de twaalfjarige Mila, die over de bijzondere gave beschikt andere mensen feilloos aan te voelen. Ze voelt het gewoon als iemand een diep verdriet heeft, zwanger is of heimelijk verliefd. Die gave kan haar helpen om de raadsels op te lossen rond de verdwijning van Matthew, de beste vriend van haar vader. Om hem op te sporen trekken haar vader en zijzelf naar Amerika, waar hij woont met zijn vrouw en jongste kind. Hun oudste kind is enkele jaren terug omgekomen in een ongeval, met Matthew aan het stuur. Wat er toen precies gebeurd is, is een van de geheimen die ontraadseld moeten worden. Niet alleen de ontmoeting met Matthews vrouw, maar ook die met zijn vriendin en haar zoon, brengen Mila behoorlijk overstuur. Er dringen heel intense gevoelens tot haar door, die ze niet altijd kan plaatsen en die haar ook doen twijfelen aan zichzelf. De intensiteit waarmee Rosoff die verscheurende twijfels verwoordt, is bij momenten indrukwekkend. Daarbij twijfelt Mila ook steeds meer aan de volwassenen, vooral als blijkt dat haar vader haar de hele tijd belogen heeft. Ze wordt ook geconfronteerd met haar meest geheime angsten en ook dit maakt haar als personage interessant. Daarbij geeft de auteur geregeld gedachten mee die je als lezer aan het denken zetten: “Maar iedereen heeft geheimen, zegt hij. Het is vreselijk om ze te moeten bewaren. Misschien nog erger dan dat ze voor je verzwegen worden.”

Toch gaat het verhaal op de duur wat slepen, naarmate het weinig fraaie geheime leven van Matthew meer en meer aan het licht komt. Dat heeft er onder meer mee te maken dat Matthews stem maar helemaal op het einde aan bod komt. Zijn vlucht blijkt een vlucht voor zichzelf geweest te zijn en voor de puinhoop die hij van zijn leven maakte toen hij zijn vrouw bedroog. Zijn verscheurdheid komt te weinig uit de verf, net als de rol die Mila’s vader speelt in zijn pogingen om hem te redden. Het slot is er een in mineur. Mila en haar vader proberen het geschonden vertrouwen te herstellen, waarbij Mila beseft dat ze op haar vader zal moeten passen. Dit besef leidt tot een zware laatste gedachte: “Ik zal niet altijd gelukkig zijn, maar met een beetje geluk blijft me misschien de ondraaglijke pijn bespaard dat ik bijdraag aan het leed van de wereld.”