Meneer Jolig voelt zich letterlijk en figuurlijk een buitenstaander in Grauw, een niet nader bepaalde metropool die z’n naam alle eer aandoet. De illustrator beperkt zich bij het verbeelden van de grootstedelijke context tot allerhande grijstinten die het kleurloze bestaan van de inwoners benadrukken. Als ijdeltuit claimt meneer Jolig echter graag alle aandacht, wat hem doet besluiten om enkel nog kleurige kledij te dragen. Helaas neemt zijn nabije omgeving telkens z’n kleurrijke elan over; het bankje waarop hij plaatsneemt kleurt net zoals z’n nieuwe trui volledig groen en op de markt valt meneer Joligs felle hemd niet op tegen de achtergrond van een fruit- en groentekraam. Na enkele mislukte pogingen fungeert een gevonden verkeerskegel als katalysator. Meneer Jolig pronkt vol trots met z’n ‘prachtige, kleurige hoed’, en dat mist z’n effect niet. Als bijna alle inwoners echter zo’n hoofddeksel in felle tinten oranje en blauw, aangevuld met wit, willen dragen, is meneer Jolig niet langer origineel… Granados Niubó houdt een sterk, zij het weinig origineel pleidooi voor de kracht van verandering vanuit het individu. Aan het einde pleit hij voor het behoud van je eigen identiteit, wars van de grote massa.
De erg eenvoudige tekst vol staccattozinnetjes blijft sterk descriptief, waardoor het verhaaltje voortkabbelt zonder erg te kunnen boeien. De illustraties beperken zich tot het afbeelden van de toch al magere tekst, zonder het verhaal te verdiepen of van extra accenten te voorzien. Zo heeft Granados Niubó maar weinig oog voor detail, personages en gebouwen worden tot hun essentie herleid. De architecturale diversiteit van de grote stad komt onvoldoende tot z’n recht. Dat de illustrator via een keur aan grijstinten en het gebrek aan variatie een gevoel van monotomie en kleurloosheid wil benadrukken, lijkt me geheel verdedigbaar, maar Granados Niubó gaat daarin wel erg ver. De hoed laat zich vooral als een rommelig geheel lezen. Het chronologisch vertelde verhaaltje en de illustraties van doorsnee kwaliteit vertonen weinig originaliteit. De boodschap had ook beter overdacht mogen worden. [Jürgen Peeters] Verberg tekst

In de stad Grauw is alles grijs, niet alleen de gebouwen maar ook de mensen. IJdeltuit meneer Jolig heeft er genoeg van. Hij wil vooral opvallen en probeert dat te doen door een groen-wit gestreepte trui te kopen en daarmee in het park te gaan zitten. Helaas heeft het bankje waarop hij zit dezelfde kleurstelling zodat niemand hem opmerkt. Dan probeert hij het opnieuw met een kleurige bloes met fruitmotieven. Maar midden op de markt valt hij opnieuw weg tegen de fruitkraam achter zich. Na een derde teleurstelling ziet hij opeens een felgekleurde verkeerspion waarin meneer Jolig een opvallende hoed ziet. Vanaf nu kijkt iedereen naar hem. De vraag is echter: voor hoe lang? Grappig verhaal waarbij kinderen zich telkens kunnen verkneukelen als meneer Jolig, zonder het te beseffen, weer eens wegvalt in zijn omgeving. De aantrekkelijke stripachtige illustraties, die telkens over twee pagina’s zijn getekend, accentueren de verhaallijn perfect. Met goed gedoseerde woorden wordt een nonsensverhaal verteld, waaruit kinderen wel degelijk iets kunnen leren: blijf jezelf. Geslaagd prentenboek, met repetitief element en een plot die zowel leerzaam als grappig is. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

De oorspronkelijke Catalaanse titel 'De originele hoed en de grijze stad' geeft het hele verhaal weer. De stad Grauw is zoals de naam laat vermoeden inderdaad een zeer grijze stad. Veel te grijs naar de zin van meneer Jolig, die verwoede pogingen doet om kleur in de stad te brengen. Die worden door niemand opgemerkt totdat hij een verkeerskegel op zijn hoofd zet. Niet alleen kijkt iedereen naar hem, iedereen volgt zijn voorbeeld. Wanneer alle burgers dan ook nog hun kleding gaan aanpassen aan de hoed, en de burgemeester de hele stad in dezelfde kleuren laat schilderen, haakt meneer Jolig weer af. Waardoor hij opnieuw opvalt.
Een best aardig verhaal over originaliteit. De taal is oké, maar niets bijzonders. De kracht van het boek ligt onmiskenbaar in de illustraties, die veel meer vertellen dan de woorden. Zo wordt er niet verteld waarom eerst niemand meneer Jolig opmerkt. Maar je ziet wel hoe zijn gestreepte trui opgaat in de bank waar hij op zit, of hoe zijn hemd met fruitprint helemaal verdwijnt in de achtergrond van het fruitkraam waar hij voor staat. Verderop is eenvoudigweg sprake van een hoed, terwijl de illustratie een verkeerskegel laat zien. Het is heel mooi om zien hoe kleur het overneemt en zo eigenlijk het nieuwe grijs wordt.
Verberg tekst